Díl 15 - Nejsi sám
Tak už jsem mrtvá? Konečně? Zvláštní pocit, všechno se točí… Ale bolest zmizela. Vzpomínky zjevně zůstávají, ach Merline… Když se teď rozhodnu, že chci být duchem, půjde to? I když je to vlastně jedno, zapomenout úplně by bylo také schůdné…
Smrt je fajn.
Tak proč poznávám ten strop?!
No jistě, Bradavická ošetřovna. Dokonce stejná postel… To vždycky všechno začíná zrovna tady?
Merline, to mi vždycky bude sedět u postele Snape?!
Historie se zjevně opakuje, skvělé… Takže zkusíme útěk? Posledně to moc nedopadlo, teď to možná vyjde líp…
„Nejsem si zcela jist, o co se pokoušíte, ale rozhodně bych Vám to nedoporučoval,“ zpražil ji pohledem profesor, jen co se zvedla na loktech a očima zabloudila ke dveřím.
Tak nic.
„Lehněte si zpátky, slečno Everdeenová.“
„Co je za den?“ zeptala se chraptivě a rozhlédla se kolem, na ošetřovně leželi pouze dva další studenti.
„Úterý,“ zaklapl rozečtenou knížku. „Lehně-“
„Já jsem spala dva dny?!“ vyjekla překvapeně a vyletěla do sedu.
„Mohla byste mne konečně poslechnout a lehnout si do té postele?“ zavrčel rozladěně, pokračoval, až když konečně zapadla zpátky do peřin. „Jste zde více než týden. Jak se cítíte?“
„Jako bych vstala z mrtvých… Týden…?“
„Bylo to nezbytné.“
„Co? Proč?!“
„Co si pamatujete z událostí na Malfoy Manor?“ položil opatrný dotaz a zkoumal ji černýma očima.
„Já… Všechno,“ hlesla, když hlavou jí proletěly hrůzné vzpomínky, neurčitě zírala směrem k profesorovi. „Večírek, Parkinsonovou, Draca… Lestrangeovou, můj bože… Proto jsem tu tak dlouho, že?“
„Madam Pomfreyová odvedla skvělou práci,“ konstatoval klidně.
„Jak jinak,“ pousmála se, úsměv jí téměř okamžitě ztuhl na rtech. Počkat… „Ehm… Váš hábit…“
„Slečno Everdeenová, chápu, že jste ve škole poměrně krátkou dobu,“ zvedl překvapeně obočí, „ale hábit nosím denně. Jistě jste si jej všimla již dříve…“
„Ne, ne… Tak to nemyslím… Viděla jsem černý hábit… To jste byl… Vy?“
Okamžitě zvážněl: „Očekávám naprostou diskrétnost.“
„O událostech na Malfoy Manor se nikdy nikdo nedozví,“ pronesla odhodlaně.
Vážně Snape?! I když… Pokud měl někdo ze školy důvod tam být, tak on… Ale stejně… Co?!
„Nebudete z toho mít nějaké problémy?“
„Bojíte se o mne, slečno Everdeenová?“ naklonil hlavu na stranu.
„Já… Eeeeehm…“ zrudla.
Merline, on vypadá pobaveně?! Ten člověk to umí?!
„Nepochybuji, co se týče incidentu s Bellatrix Lestrangeovou,“ pokračoval, zjevně nečekal kloudnou odpověď. „Ohledně pana Malfoye… Slečna Parkinsonová dává svou spokojenost velmi hlasitě najevo.“
„Můj bože…“ schovala obličej do dlaní. Cos čekala, ty krávo pitomá?! „Nemůžete mi dát ránu z milosti?“ zaskuhrala.
„Poté, co se mi povedlo Vás poměrně složitým způsobem dostat z dosahu smrtijedů plánujících Vaši popravu? Ne.“
Sundala ruce z obličeje a zůstala na něj zaraženě civět. Nebyla si jistá, co přesně ji zaráží nejvíc – to, že se opravdu takhle pitomě zeptala, to, že s ní mluví takhle otevřeně nebo to, že student o tři postele dál vůbec nereagoval. Prostě si dál spokojeně házel do pusy bonbóny.
„Diskrétní bariéra,“ ozval se z ničeho nic Snape.
„Vy mi čtete myšlenky?!“ vyjekla překvapeně.
„Ne. Na to, abych poznal, nad čím přemýšlíte, by mi stačila i průměrná inteligence.“
„Eehm… Měla bych se urazit…?“
„Kdyby bylo mým záměrem Vás urážet, mluvil bych s Vámi takhle upřímně?“
„Ehm…“ zůstala na něj konsternovaně hledět.
„Nejpozději v pátek se vrátíte na kolej,“ změnil profesor nevzrušeně téma. „Připadla Vám prefektská ložnice, o stěhování pana Malfoye se jistě již postarali starší prefekti.“
„Myslela jsem, že si tam spíš nastěhuje Pansy…“ zahučela a snažila se zahnat slzy, které se jí začaly drát do očí.
„To si zjevně slečna Parkinsonová myslela také. Každopádně byl podán velmi rozumný protinávrh, jež byl odhlasován staršími prefekty.“
„A ona to jen tak vzdala?“ odfrkla si.
„Nakonec ano, vzhledem k tomu, že čtyři ze šesti jsou nadpoloviční většina.“
„A nemohla bych se prostě zase zahrabat v Komnatě nej-“
„Ne, nemohla. To, že to dovolil profesor Kratiknot neznamená, že Vám to dovolím já,“ utnul ji rázně. „Díky starším prefektům budete mít vlastní ložnici, tudíž stejné soukromí a luxus, jako nahoře v sedmém patře a podstatně větší než má většina studentů.“
„Moje kolej mě už jednou vyhostila, docela mi to stačilo…“ zahuhlala ve snaze přece jen přemluvit neoblomného profesora.
„Proč si myslíte, že se tahle situace bude opakovat?“ zeptal se bez známek emocí. Začínal ji rozčilovat.
„Já nevím, třeba proto že se tady jedná o dva Zmijozelské prefekty? O to, kdo chodí s Dracem Malfoyem? O srovnání čistokrevné Pansy Parkinsonové, vzorové Zmijozelky a mě, kolejního přeběhlíka?! Proč by se vůbec někdo měl starat o mě, když už nejsem s Malfoyem?!“
„Pokud si hodláte udržet tenhle přístup, mohu Vám zaručit, že situace se opakovat bude,“ odpověděl nevzrušeně.
„Byl byste tak laskav, a přiblížil mi, co tím myslíte, pane profesore?“ zachrčela naštvaně.
„Vzhledem k Vašemu stavu a situaci tuhle poznámku přejdu,“ zazněl v profesorově hlase výhrůžný podtón. „Komukoliv jinému bych odmítl něco tak triviálního vysvětlovat, ale Vy jste kolejní přeběhlík, tudíž mi zjevně nic jiného nezbývá… Zmijozel si mimo jiné velmi zakládá na tradicích, v tomto případě na hierarchickém uspořádání. Každý student má v hierarchii své místo a každý ho bude respektovat, pokud si je sám vědom, kam patří. Pokud sám sebe postaví výš, než by měl být, ostatní mu velmi tvrdě ukáží, kde je jeho místo. Pokud se umístí na nižší pozici, než by mu mohla náležet, ztratí na ni nárok. Vzhledem k tomu, že přece jen jste Zmijozel, to nehodlám dále rozvádět. Jen bych chtěl podotknout, že nikdo nemůže respekt hadů očekávat. Musí si jej zasloužit, sám za sebe. Projdete-li si události od začátku tohoto školního roku, zjistíte, že postavení ve Zmijozelu jste si vybudovala sama. Tudíž jste to pouze Vy sama, kdo se o něj může připravit. Teď mne omluvte, půjdu oznámit madam Pomfreyové, že jste se probudila. I když, přihlédnu-li k enormnímu počtu zraněných z přátelského zápasu mezi Nebelvírem a Mrzimorem, bude se Vám věnovat nejdříve za hodinu,“ zvedl se ze židle a vyrazil směrem k východu z nemocničního křídla. „Očekávám Vaši přítomnost na čtvrteční hodině lektvarů, slečno Everdeenová.“
Neschopná slova zůstala civět na profesorova záda.
„Ach Draco, miláčku!“ vykřikla Pansy procítěně, když uviděla Selenu a skočila překvapenému Malfoyovi do náruče.
„Odprejskni, Parkinsonová,“ zavrčel Blaise, chytil Selenu kolem ramen a táhl dál k učebně lektvarů. „Jeden by řekl, že ji to po takové době přejde, Merline, ta holka je úplně vymletá…“
„Oba jsou úplně vymletí,“ nuceně se zašklebila na oplátku.
„Bod pro tebe,“ zazubil se vysoký Zmijozel a přidržel dveře učebny.
Zamířili k zadní lavici a zabrali místa vedle Millicent s Claire, ostatně jako celý uplynulý měsíc. Prvních pár dní poté, co ji Snape donutil vrátit se do sklepení, bylo otřesných. Zmijozelové nechápali, jak je možné, že Malfoy takhle otočil a byli z její přítomnosti nesví, nedokázali se rozhodnout, na čí stranu se přiklonit. Zatímco on na ni celou dobu jen vražedně zíral, jako by mu provedla Merlin ví co, Pansy se nijak netajila se svým nadšením a s neutuchající vervou jí předhazovala svůj vysněný vztah. Cooper se Zabinim byli po čtyřech dnech první, kterým došla trpělivost. Po jedné obzvlášť nechutné poznámce udělali takový cirkus, že je musel (až podezřele neochotně) klidnit Snape. Od té chvíle se začali proti Pansy ohrazovat i další Zmijozelové, Blaise s Chrisem se však pasovali do role stráží, za což jim byla okamžitě vděčná. Přesto byla celá situace kolem tohohle trojúhelníku zvláštní. Pansy vykřikovala do světa své štěstí, Selena se snažila tvářit, že je nevidí. Draco vypadal… Divně. Skoro nemluvil, byl duchem nepřítomný a co se Pansy týče, ani zdaleka nebyl stejně nadšený jako ona. Spíš se smířil s její přítomností. Jako by to nestačilo, stali se stálým tématem klepů kolujících po škole, dosahujících čím dál bizardnějších rozměrů.
Teď vešli do učebny – nebo spíš Draco vešel a Pansy vtančila – a usadili se v první lavici. Peprmintový dortíček něco vzrušeně vykládal, Malfoy se ani nenamáhal přikyvovat. Zatímco Zmijozelové se snažili chovat normálně a tvářit se, že se nic zvláštního neděje, Havraspárští nepokrytě zírali a čekali, co bude dál. Po předchozích zkušenostech doufali, že to bude stejně zábavné.
„Mám chuť ji něčím praštit,“ zahučel Blaise vedle ní a propaloval Pansy pohledem.
„Ještě nedávno ti nic nebránilo to udělat,“ vzpomněla si na jednu z prvních hodin, kdy po ní naštvaný Zabini hodil učebnici a trefil ji přímo do hlavy, což Selena před Snapem popírala tak vytrvale, že snědý Zmijozel unikl trestu. V tu chvíli se v nevyslovené shodě stali nejlepšími přáteli a Blaise se od ní téměř nehnul.
„No jo, ale teď už by mi to asi neprošlo… Do teď nechápu, jak je možné, že mi Snape stejně nenapařil školní trest…“
„Vždyť mu taky lezou na nervy,“ vložila se do debaty Millicent. „Řekla bych, že…“
Dál se nedostala, profesor svým vybraným způsobem vrazil do učebny: „Do dvojic, strana 261. Do konce hodiny chci mít na stole při nejhorším přijatelný vzorek a bude tady absolutní ticho.“
Blaise se Selenou se na sebe zašklebili, poslední dva týdny byl Snape ještě nepříjemnější než obvykle, dle všeobecně přijímané teorie právě kvůli Pansy. Mlčky se pustili do přípravy lektvaru. Přestože nejhorší společná známka byla k jejich radosti Nad očekávání, Vynikající z minulého týdne vypadala ještě lépe – o to víc, když Snape srážel známky snad všem ostatním. Odhodlaní získat další se zabrali do práce.
„Pane Malfoyi, můžete mi vysvětlit, co přesně se teď chystáte udělat?“ vytrhl třídu z ticha Snapeův ledový hlas.
Draco v první lavici ztuhnul, ruku s nakrájeným pelyňkem vrátil zpátky na lavici.
„Pelyněk se tam dává až nakonec, ne?“ zašeptal Blaise a začal horečnatě pročítat recept.
„Kdybyste svou pozornost zaměřil na přípravu lektvaru, všiml byste si, že pelyněk je poslední přísadou. Také není možné, abyste měl lektvar hotový po dvaceti minutách, když se musí nechat třicet jedna minut odstát,“ potvrdil rozladěný profesor Zabiniho domněnku.
Duchem nepřítomný Draco se opět začetl do receptu, Zmijozelové nasadili dokonale netečné masky, jen Havraspárští se neprozřetelně pochechtávali – obratem jim ubylo deset bodů. Zbytek hodiny proběhl v Snapeově vysněném absolutním tichu. Havraspáři vystřelili ze třídy rychlostí blesku ve strachu, že budou dýchat moc nahlas a naštvou profesora ještě víc. Selena s mírným škodolibým pobavením uklízela pracovní stůl, Blaise mezitím odnesl lahvičku s lektvarem na profesorův stůl.
„Nepřijde vám, že jim Snape dává čím dál větší kapky?“ přitočila se k nim Millicent, když vycházeli na chodbu.
„Však si to taky zaslouží, pitomci,“ zavrčel Zabini, Selena jen smířeně pokrčila rameny.
„Večer zase v tvojí ložnici? Posledně to bylo fajn,“ změnila téma Claire a nejistě se usmála.
„Klidně,“ oplatila jí vděčně úsměv. „Můžete mi vysvětlit, kde Chris pořád bere ten chlast?“
„Cooper je prostě čaroděj,“ pronesl Blaise přezíravě.
„To jsme všichni, blbe,“ ozval se Sanders.
„Sklapni! Víš jak jsem to myslel,“ zašklebil se Zabini a nadechoval se, aby pokračoval.
„Ach Draco!“ utnul jej známý hlas.
„Ach, Merline,“ pronesla Millicent pohřebně, snědý Zmijozel naznačil zvracení, zbytek skupiny svorně vyvrátil oči.
„Co budeme večer dělat?“ pokračovala Pansy cukrkandlově, když se protahovali jejich skupinkou nehledě na Malfoyův očividný nezájem. „Půjdeme se projít? Nebo na věž milenců? Nebo…“
„Pede Labetur,“ zašeptala nasupeně Selena.
Pansy se s překvapeným výkřikem rozplácla na zemi, Malfoy na ni beze slova zíral. Ublížené skuhrání na pár vteřin zaniklo v řehotu Zmijozelů, ten však ustal, jakmile se vedle nich jako duch zjevil Snape. Selena ztuhla a pod profesorovým ledovým pohledem se trochu přikrčila.
Tohle bude zlé… Tohle jsem prostě nevypočítala, krucinál! No... Ale za ten pohled to stálo.
„Laskavě se tady přestaňte válet, slečno Parkinsonová, a příště se soustřeďte více na chůzi než na pana Malfoye,“ zavrčel odměřeně profesor a zmizel ve vedlejší chodbě.
Peprmintový dortíček uraženě odkráčel za netečným Malfoyem. Zbytek Zmijozelu ještě pár vteřin nevěřícně zíral, pak se znovu začal sklepním rozléhat hlasitý řehot.
„Právě ses oficiálně zařadila mezi Snapeovy oblíbence, Everdeenová!“ poplácal zaraženou Selenu po zádech rozesmátý Zabini, zatímco zbytek skupinky se svíjel smíchy.
„Jak?! Vysvětli mi jak, krucinál!“ vyjekla, když do své ložnice vpustila Coopera nesoucího dvě láhve ohnivé whiskey.
„Jsem prostě skvělý a úžasný a vy mě všichni milujete!“ odpověděl samolibě, zatímco zapadl na pohovku mezi Zabiniho a Palmerovou.
„To není dostačující odpověď,“ zahučela Selena a vyrazila pro druhou várku skleniček.
Od poslední velké akce, do které se zapojili i skřítci, se někdo dozvěděl, že jim přinesli také whiskey… Malá Winky jim nedávno oznámila, že mají nově zákaz přechovávat v kuchyni alkohol. A také dávat studentům jídlo mimo Velkou síň… Ale koho to zajímá, když měli Coopera.
Přinesla další čtyři skleničky, každou jinou, protože deset skleniček na whiskey v ložnici původně neměla. A scházeli se u ní tak často, že bylo prostě jednodušší tam ty skleničky nechat. Nikdy by nečekala, že uvidí pohromadě právě ty lidi, kteří okupovali její pohovku. Kromě čtyř starších prefektů se k ní pravidelně připojovala Millicent a Claire (která jediná nepila a musela se smířit s poznámkami na svůj účet), Sanders, Wilson a Tebboth, kteří nemohli chybět nikde, kde byl alkohol. A Zabini u ní v podstatě bydlel (od incidentu asi před čtrnácti dny, kdy ho našla u sebe ve sprše, protože ve společných bylo plno).
„Já pořád nechápu, že ti Snape nic neřekl,“ začal Wilson rozlévat whiskey.
„Merline, už je to čtyři dny, to zase budeme řešit tohle?“ odpověděla podrážděně.
„Samozřejmě! Ani nevíš, jak moc bych u toho chtěl být… A jak moc ti závidím. Já mám školní tresty i za to, že dýchám,“ zašklebil se.
„Ty máš školní tresty za to, že řekneš nějakou pitomost dřív, než se nad tím vůbec zvládneš zamyslet,“ ozval se Tebboth a labužnicky upil ze své skleničky. „Ale chtěl bych u toho být taky, to s tebou souhlasím.“
„Můj bože, jediné, co se stalo je to, že se Parkinsonová rozplácla na zem a Snape to neřešil!“
„A to je právě ono!“ vyjekl Cooper. „Nestalo se nic dalšího!“
„Nechápu,“ zamračila se.
„Malfoy vůbec nic neudělal! Jen tam stál a civěl!“ rozhodil prefekt rukama, jako by tím vše vysvětlil.
„Pořád nechápu,“ zavrtěla hlavou.
„Proč Malfoy nic neudělal?“ ozvala se opatrně Grace. „Myslím… Přece by jí měl pomoct, nebo se aspoň zeptat, jestli je v pohodě…“
„To není nic směrodatného, vždyť skoro celou dobu vypadá úplně mimo…“
„O důvod víc se nad tím zamyslet, ne?“ navázala Joannie.
„Hej,“ přejela Selena Zmijozely kolem sebe obezřetně pohledem, „o co vám jde?“
„Nepřijde ti to divné?“ zareagoval nakonec Cooper. „Odjedete naprosto v pohodě k nim a on se vrátí s Parkinsonovou… Navíc se tváří, jako by vůbec nevěřil, že se to vážně děje. Je mimo, nevnímá, vždyť vypadá jak chodící mrtvola… Kdyby chtěl být s Parkinsonovou, vypadal by jinak…“
„A tím chceš říct co? Že mu ta holka nalila něco do pití?“
„Je to jedna z možností,“ připustil. „Myslel jsem spíš něco v tom smyslu, že vlastně neví, co se stalo…“
„To je blbost, ne?“ přerušila ho Claire. „Jak by mohl nevědět, co se stalo?“
„Někdo s nadáním pro paměťová kouzla…“ zamyslel se Zabini.
„Hele, lidi,“ utnula je rázně Selena a vstala. „Na tohle teď vážně nemám náladu. Omlouvám se, ale jdu do sprchy a spát, není mi dobře.“
Nasupeně odkráčela do koupelny, zpoza zavřených dveří slyšela tiché kroky a mumlání, za chvilku pokoj utichl úplně. Mrzelo ji, že je takhle vyhodila… Ale ani zdaleka není tak v pohodě, jak se tváří…
Za co, Merline?
Stoupla si pod sprchu a jen bezmyšlenkovitě zírala do páry kolem sebe. Vešla zpátky do ložnice jen v županu, zamířila k posteli, aby se oblékla.
„Vážně nám nechceš říct, co se stalo?“ ozvalo se od pracovního stolu.
„Krucinál Zabini!“ vyjekla překvapeně a přitáhla si župan blíž k tělu. „Já z tebe dostanu infarkt! Co tu vy dva vůbec děláte?!“
„V první řadě se chcem omluvit, Maddie,“ začal Chris. „A taky… Kdyby sis potřebovala promluvit…“
„Stejně vám toho nemám moc co říct…“ odpověděla vyhýbavě. Původně nechtěla nikomu nic říkat, ale začínala mít pocit, že se brzo sesype, pokud to ze sebe nedostane.
„Nebudem to z tebe tahat… Jen, kdybys chtěla… A nám můžeš říct všechno,“ zkusil znovu.
„Merline…“ povzdechla si nakonec, vážně to potřebovala někomu říct. „Fajn. Dejte mi minutu…“
Popadla pyžamo, v koupelně se bleskově oblékla. Coopera se Zabinim našla sedět na pohovce se třemi plnými skleničkami.
„Alkoholici jedni,“ zahučela s úšklebkem a chtěla si sednout na roh, nekompromisně ji přitáhli mezi sebe.
„Povídej,“ popadl ji Zabini a stáhl k sobě na hruď.
„Blaisi tohle je divné,“ pokusila se vykroutit. „Pusť mě…“
„Hmmm… Ne. Nepustím tě,“ zašklebil se.
„Jsi pitomec,“ dloubla ho do žeber, přesto se s vděčným úsměvem opřela a vzala si od Coopera skleničku. „Moc toho není… A musíte mi slíbit, že to nikdy nikomu neřeknete.“
„Možná se chováme jako pitomci, ale až takoví idioti nejsme,“ natáhl se Chris pro vlastní sklenku.
„No fajn… Hele, bylo to celé takové divné, už od začátku. Draco byl dost mimo, když přišel ten dopis. Když jsme přijeli na Malfoy Manor, stal se z něho v podstatě schizofrenik. Jeho rodiče mě od začátku neměli rádi a dávali to dost okatě najevo, před nimi se choval jak malé ustrašené děcko… A já se mu nedivím. Když jsme byli sami, choval se úplně normálně, provedl mě po Malfoy Manor – mimochodem, je úchvatné – byli jsme v mudlovském městě… A večer jsme šli na tu pitomou slavnost. Nikdo si nás moc nevšímal, dokonce jsem přežila tanec s Dracovým otcem… A pak přišli Parkinsonovi. I s Pansy. Udělala scénu, hodila se mnou o zeď. Odešli jsme k Dracovi do pokoje, on se vrátil říct rodičům, že odjíždíme… Pak jsem ho viděla až v Bradavicích,“ dokončila šeptem.
„Proč jsi vůbec skončila na ošetřovně?“ zeptal se opatrně Chris.
„Heh… Řekněme, že jsem měla dost… Nepříjemný incident s Bellatrix Lestrangeovou. A na tohle se mě nikdy neptejte.“
„Dobře, promiň…“ zvedl ruce v obranném gestu.
„Co se vůbec stalo, když jsem byla mimo?“
„Nic zvláštního… Pansy se chválila, Malfoy nic neříkal,“ zavrtěl hlavou.
„Víte… Mám takový pocit, že jste měli pravdu. Že opravdu pořádně neví, co se stalo… Vlastně jsem si tím téměř jistá. To ale nic nemění na tom, že je to pitomý vypatlaný bastard, který mě odkopnul kvůli Parkinsonové a ještě neměl ani koule na to mi to říct do očí! Normální připosraný kretén, naprosto neschopný…“
„Chybí ti,“ konstatoval Blaise tiše a přitáhl ji blíž.
„Jo…“ zašeptala tichounce a rozbrečela se mu do košile.
„Je ještě něco, co bys nám chtěla říct?“ zeptal se jemně. „Víš, že budeme poslouchat. A moc dobře víš, že to nikomu neřeknem.“
Vážně bych jim to mohla říct? Jsou to Zmijozelové, mohli by to pochopit… Ale taky Dracovi kamarádi… Asi. Jenomže já nechci, aby mě za to odsoudili. Ale říct to někomu… Merline, zní to lákavě… Ne, ne. Neměla bych…
„Maddie,“ přerušil její myšlenky Zabini. „Spávám tu s tebou už nějakou dobu a i když je tvoje koupelna fajn… Není to ten důvod. Křičíš ze spaní. Skoro denně.“
Ret se jí začal chvět ještě víc, odhodlání nikomu nic neříct postupně bralo za své.
„Seleno,“ pronesl naléhavě Chris a chytil ji za ruku. „Prosím.“
„Táhněte k čertu,“ vzlykla. „To kvůli všemu, co se mi stalo na ministerstvu… Odtamtud jsem se dostala do Bradavic a proto mě Umbridgeová předávkovala Veritasérem…“
„Co se tam stalo?“ zeptal se tiše Cooper a sevřel její dlaně pevněji.
„Mučili mě,“ špitla. Blaise ztuhnul, Chris na ni strnule zíral a z obličeje se mu vytratila všechna barva. Selena pokračovala, když už o tomhle tématu začali… Muselo to ven. „Pořád dokola se mě ptali, kdo to je. Nemohla jsem jim vysvětlit, že netuším, na co se mě ptají ani proč bych to měla vědět. Vždycky nakonec řekli jenom ‚Však ty na to časem přijdeš‘ a odešli. Používali hodně kleteb, ale nejvíc Tormenta. A když je to přestalo bavit… Cruciatus. Bylo tam strašně moc lidí. Umbridgeová a Malfoy tam byli skoro pokaždé…“
„Chceš mi říct…“ vysoukal ze sebe Chris. „Chceš mi říct, že tě mučil Dracův otec?“
Přikývla a zvedla hlavu, aby viděla Blaisovi do obličeje: „Ten bubák tehdy… To byl on když sesílal Cruciatus.“
„A tys po tom všem začala chodit s Malfoyem? A co víc, proboha, jak tě vůbec mohlo napadnout jet s ním?“ Chris mluvil hlasem tak zoufalým, až ji z toho píchlo u srdce. Kdyby nebyla tak neskutečně blbá…
„Nejdřív jsem nevěděla, že to byl Dracův otec. Zjistila jsem to po Vánocích, když přijel Karkarov. Draco se prořekl ohledně jisté věci a…“
„Jaké věci?“ skočil jí Blaise do řeči.
„To není podstatné, každopádně…“
„Seleno, mluv,“ zavelel stroze.
„Říkám, že je to nepodstatné,“ zavrčela.
„Mlč, Zabini,“ vložil se do začínající hádky Chris a zpražil Blaise nasupeným pohledem. Jeho pohled zjihl, když se podíval zpátky na Selenu: „No tak, Maddie. Řeklas nám toho tolik, nic už přece nemůže být horší.“
„Vsadíš se?“ uchechtla se bez známek pobavení.
„Maddie, prosím. Víš, že nám můžeš říct cokoliv. Věř nám. Uleví se ti, když to někomu povíš.“
Tiše si povzdechla, parchanti jedni.
„Draco mě měl zabít, aby ho přijali mezi smrtijedy.“
Je fuk, jak nevděčný zmetek to je. Neřeknu jim, že on v té době smrtijed dávno byl… Nenechám je poslat ho do Azkabanu.
V prefektské ložnici bylo hrobové ticho. Chris na ni hleděl s očima vytřeštěnýma hrůzou, na druhou stranu Blaise vypadal, že za chvíli vybouchne. Což se taky stalo, z ničeho nic odstrčil Selenu do náruče Cooperovi a vystřelil z pohovky ke dveřím.
„Kam jdeš?“ vyjekla překvapeně Selena.
„Zabít Malfoye,“ oznámil ledově bez špetky emocí.
„Zabini!“ zařval Cooper.
„Ne, Blaisi stůj! On za to nemůže!“
„Uvidíme co budeš říkat, až ti spadnou ty růžový brýle,“ zavrčel a sáhl po klice.
„Blaisi! On se kvůli tomu málem zabil!“
„Cos to řekla?“ otočil se Zabini, dveře napůl otevřené.
„Sedni si a řeknu vám všechno, slibuju.“
Zabini naštěstí po pár vteřinách vztekle práskl dveřmi a vrátil se na pohovku. Významně si založil ruce na hrudi a probodl ji pohledem.
„Řekli mu to, když ho v listopadu zavolali na Malfoy Manor,“ začala tiše. „Prý aby se mohl stát smrtijedem, musí mě odstranit z cesty. Pak se mu dostane všech poct a toho všeho, bude mít významné postavení a tak… Viděli jste ho, když se vrátil. Byl totálně mimo, nemohl se s tím smířit. Ten poslední večer, kdy vypadal jak chodící mrtvola… Uršula mě našla v kuchyni a poslala mě k ní do umývárny. Měl u sebe dopis a jed, málem ho přede mnou vypil. Podařilo se mi sebrat mu tu lahvičku a odtáhnout ho nahoru do Komnaty nejvyšší potřeby, byli jsme tam do rána. Tehdy jsem nic nevěděla, ale potom… Přišel, ten večer před prvním kolem. S lektvarem a mastí, aby mi pomohl. A já na něj vychrlila všechno o tom, co se stalo na ministerstvu. Od té doby… Bavili jsme se čím dál víc, až jsme se o Vánocích dali dohromady. Když přijel Karkarov, Draco se podřekl právě o tomhle a mně došlo, že mě chce k něčemu využít, pravděpodobně si nějak zajistit vlastní klid. Tak jsem se rozhodla využít ho taky a docílit svého klidu. Od všech, počínaje smrtijedy. Přesvědčil mě, že když přijedu na Malfoy Manor překvapím jeho rodiče natolik, že nic neudělají. Navíc jsem o hodně silnější a tohle mělo ukázat, že nejsem na Potterově straně.“ Na chvíli se odmlčela, ale neodvažovala se podívat ani na jednoho ze Zmijozelů. „Myslím, že tomu vážně věřil. Věřil, že po tomhle tahu bychom mohli mít pokoj oba, protože on ke smrtijedům nechtěl ani za nic. Ale taky věřím, že to všechno nedělal jenom pro sebe. Já chci věřit, že mě měl aspoň trochu rád a nechci věřit tomu, že je s Parkinsonovou dobrovolně…“
Tiše vzlykla a zkousla si ret. Draco a Pansy… To nemohla být pravda. Nemohl jí lhát o tomhle…
„Myslím si, že ať je mezi Parkinsonovou a Malfoyem cokoliv, láska to není,“ promluvil Chris zamyšleně, když se probral ze šoku. „A taky si nemyslím, že by za tím byly jen sobecké úmysly. To, jak se na tebe díval, jak se k tobě choval… Vyřeší se to, Sel.“
Přisunul se až k ní a přitáhl ji k sobě, s úlevou jej nechala. Aspoň jeden z nich… Bázlivě střelila pohledem k zlověstně mlčícímu Zabinimu. Zachytil její pohled a po chvíli netečného opětování – Merlinovi dík – povolil.
„Stejně mu tu jeho držku jednou rozmlátím,“ odtušil a objal ji z druhé strany. „Bude to v cajku, Maddie. Uvidíš.“
Nechala se zaplavit úlevou – že ji vyslechli, že ji neodsuzují, že jí pomůžou, že se nevyptávají dál. V objetí dvou Zmijozelů se konečně rozbrečela naplno.
„…naprosto úžasné! Vůbec nechápu, jak jsi to dokázala! Když jsem s ní mluvila já, vůbec mě neposlouchala!“ brebentila Grangerová nadšeně.
Právě odcházely z Komnaty nejvyšší potřeby, kam pomocí rolničky zavolala Winky, aby si s ní mohla kudrnatá Nebelvírka promluvit. Selenu překvapilo, že si vůbec na její slib pamatuje. Záhy jí však došlo, že mimo téma domácích skřítků a SPOŽÚS byla vyslána, aby zjistila podrobnosti o ní a Dracovi. Naštěstí byla Winky ochotná spolupracovat, což Hermionu spolehlivě přimělo zapomenout na klepy šířící se ohledně jejich rozchodu.
„Taky nemám moc představu, proč se se mnou baví… Nebo proč mi dala tohle,“ zvedla ruku s rolničkou.
„Asi tě má ráda,“ mrkla na ni Nebelvírka. „Ale po Dobbym je to skvělý začátek! Za chvilku přesvědčíme i ostatní a…“
„Podle mě na to jdeš špatně, Grangerová,“ zarazila ji, zatímco čekaly, až se schodiště uráčí změnit tvar.
„Jak to myslíš?“
„Hele, já naprosto chápu, čeho chceš dosáhnout,“ vykročila. „A fakt ti přeju, aby se ti to povedlo. Ale máš úplně špatnou strategii, jak toho dosáhnout.“
„To mě zajímá, pouč mě,“ založila si ruce na prsou.
„Klidně,“ pokrčila rameny. „Úplnou volnost skřítků máš jako konečný cíl, ale musíš si stanovit ty dílčí… V první řadě změnit svůj přístup ke skřítkům samotným, žijí takhle stovky let, nevymluvíš jim to ze dne na den. Musíš na to jít postupně, ne na ně vychrlit, že by se okamžitě měli všeho vzdát… I když by to pro ně bylo dobře. Stejně tak s kouzelnickou společností, zařídila bych jim zákonnou ochranu, aby se k nim nemohli chovat tak jak… Malfoyovi.“
Hermiona překvapeně zvedla obočí a mlčky na ni zírala.
„No co,“ rozhodila rukama. „Dracův otec je vážně parchant… A nelíbí se mi celý ten koncept, že někoho vlastníš… A to by mohlo být to první, na co by ses mohla zaměřit – přesvědčit lidi, že skřítci jsou někdo, ne něco.“
„To zní vlastně docela rozumně,“ připustila Hermiona. „Docela mě překvapuje, že mi pomáháš…“
„Proč? Tohle zajímá zase mě,“ zastavila se.
„Nečekala bych to od Zmijozela…“
„Teď máš dvě možnosti. Buď se strašně naštvu a vykašlu se na tebe i celý SPOŽÚS, nebo tě vyvedu z omylu. Mluv.“
„Ehmm…“ zarazila se na chvilku. „No, o Zmijozelech se obecně ví, že nemají rádi podobné změny, podívej se právě třeba na Malfoyovy… Nečekala bych tenhle postoj od tak… Tradicionalistické koleje. Navíc když i v ostatních kolejích jsou čistokrevní, kteří do odmítají. Třeba Ronald.“
„Máš štěstí, Grangerová,“ pronesla uznale. „A vyvedu tě z omylu. Přestože je hodně Zmijozelů přesně takových, jak říkáš, nejsou to z daleka všichni. Když i Malfoy si oblíbil domácí skřítku… Jsem si téměř jistá, že bych našla lidi, kteří by SPOŽÚS podpořili.“
„A myslíš, že bys mohla…?“ vyvalila překvapeně oči.
„Zeptám se, ale nic neslibuju. A nepočítej s tím, že budou hrdě nosit ty tvoje odznáčky… Byla by to spíš… Tichá podpora. Chápeme se?“
„Jo, jasně. I tak by to bylo super,“ usmála se. „Musím jít, potřebuju si to všechno zapsat a přepsat! Měj se!“ křikla a odběhla směrem k Nebelvírské věži.
Selena se jen zašklebila a vyrazila do sklepení, po cestě uvažovala, jestli Grangerové vůbec nějak pomohla… A jestli má šanci to někam dotáhnout. Zabraná do svých myšlenek zamumlala heslo a vešla do společenské místnosti.
„Maddie!“ vykřikl Zabini, s Cooperem spěchali k ní.
„Co? Co je?“ zarazila se.
„Hledá tě Snape! Pojď, makej!“ táhli ji zpátky na chodbu.
Zmatená s nimi doklusala až ke Snapeovu kabinetu, Cooper zabušil na dveře. Ty se okamžitě rozletěly, profesor je zpražil pohledem.
„Omlouváme se, nemohli jsme ji najít!“ vyhrkl prefekt a vtáhl ji dovnitř, Zabini vpadl za nimi.
Okamžitě si všimla Pansy vzlykající na židli a zarazila se.
„Ehm… Co se stalo?“ položila obezřetně neadresovaný dotaz.
Slova se ujal Snape: „Kdy jste naposledy viděla pana Malfoye?“
„Co?“ zůstala tupě zírat, Parkinsonová zapomněla brečet a vraždila ji pohledem.
„Odpovězte, slečno Everdeenová.“
„Já nevím,“ odvětila opatrně. „Je to možná překvapivé, ale moc si nevšímám, jestli se chodí najíst nebo něco… Každopádně, jsem si jistá, že předevčírem na Péči o kouzelné tvory byl, měl nějaký problém s Ha… Profesorem Hagridem. Nic přesnějšího Vám říct nedokážu, nevím, jestli byl na dalších hodinách. A popravdě je mi to docela jedno. Co se vůbec stalo…?“
„Pana Malfoye za poslední dva dny nikdo neviděl,“ dostala od profesora podivnou odpověď.
„Aha, no dobře… A dívali jste se pořádně? Fretky jsou poměrně malé…“
„Vidíte?! Já jsem říkala že to byla ona!“ zavřískala Pansy. „Určitě mu něco udělala a…“
„Pane Zabini, odveďte slečnu Parkinsonovou zpátky do společenské místnosti,“ zarazil ledově její hysterický výlev Snape. Blaise popadl odporující Pansy za ruku a vyvlekl ji na chodbu.
„Počkám venku,“ vypařil se i Chris a zavřel za sebou dveře, Selena zůstala pár vteřin jen civět.
„Můžu se zeptat, co přesně tady dělám já?“ probrala se.
„Potřebuji zjistit, zda se pan Malfoy nachází na pozemcích školy. Jsou příliš rozlehlé na to, aby se daly rychle a efektivně prohledat.“
„Pořád nechápu…“
Zvedl jednu lahvičku s odpornou tekutinou a přešel k ní. „Pouto tvořené Eviterou je v tomto směru nejefektivnější řešení.“
„Od chvíle, kdy jsem se probrala máme mezi sebou dost pečlivě vystavěnou bariéru…“ zkusila namítnout.
„Já po Vás také nechci, abyste s ním mluvila. I přes bariéru byste měla být schopná zjistit, zda je na hradě přítomen.“
„No fajn… A tohle je co?“ ukázala na lahvičku v jeho ruce.
„Lektvar, který Vám v tom pomůže.“
Nedůvěřivě si prohlížela nejdřív lahvičku s odpornou, brčálovitě zelenou tekutinou. Rozhodně nevzbuzovala dobrý dojem… Zkoumavě se zadívala na profesora, teprve teď zaregistrovala, že je bledý i na svůj normální upíří vzhled, černé kruhy pod očima rozhodně nemíval a takhle nervózního ho ještě neviděla.
Jestli Malfoye vážně dva dny nikdo neviděl… Ale proč by s tím Parkinsonová přišla až teď? Nebo to Snape dřív neřešil? Bylo by dost pochopitelné, kdyby se jenom schovával před Pansy… Ale je pravda, že včera byly Lektvary a nepamatuju si, že bych ho tam viděla… Lektvary by si nedovolil vynechat.
Zamračila se a natáhla se pro lahvičku.
„Než to vypijete, měla byste…“ začal Snape.
Nestihl však doříct, obrátila do sebe celou lahvičku. Lektvar chutnal ještě hůř, než vypadal... Svět se zatočil a rozostřil.
„…se posadit,“ dokončil rezignovaně, zatímco jí zabránil rozplácnout se na zem.
Sesula se na nejbližší židli, za pár minut nabral svět původní rychlost i tvar, přestala si připadat jako na horské dráze. Přesto naprosto zřetelně cítila Snapea kousek od sebe, Coopera popocházejícího za dveřmi, všechny Zmijozely ve sklepení, ty dva schované v kumbálu nedaleko od společenské místnosti. Dostala se do Havraspárské i Nebelvírské věže, do ložnic Mrzimoru. Našla pár studentů, většinou dvojice, potulující se po hradu. Na tak brzkou hodinu jich bylo překvapivě málo. Ucítila všech dvacet šest lidí v knihovně, narazila na paní Norrisovou, kterou vydržela chvíli sledovat. Ta ji dovedla k Filchovi, který ji jakožto moták na okamžik zmátl. U Brumbála v pracovně byli dva další lidé, někdo byl ve skleníku. Hagrid byl v chýši sám. Prozkoumala celý hrad a přilehlé okolí, u některých zajímavějších postav se zastavovala. Lektvar postupně odezníval.
„Na hradě není,“ pronesla do ticha kabinetu. „Jsem si tím téměř jistá… Poznala jsem pár lidí, Vás, Coopera, Zabiniho, ostatní prefekty… Draca bych poznala naprosto bezpečně. Vůbec nic jsem nenašla.“
Nastala dlouhá odmlka, než nezvykle tiše promluvil profesor: „Děkuji, slečno Everdeenová. Vraťte se na kolej, zpravím ředitele.“
Bez dalšího opustila kabinet, Chris se k ní okamžitě přidal. Po cestě ke společenské místnosti nemluvili ani jeden. Selena přemýšlela, co se vůbec mohlo stát… Chápala, proč je z toho Snape tak mimo – jako by nestačilo, že se ztratil jeden z jeho studentů. Ztratil se zrovna Malfoy.
„Hej Maddie? Jsi v pohodě?“ prolomil ticho u stolu jako první z nervózních Zmijozelů Cooper.
„Jo, je mi jenom trochu divně… To bude ten lektvar, všechno v pohodě…“ odpověděla s chabým úsměvem a na okamžik se přestala neklidně ošívat.
Od chvíle, co před pár hodinami opustila Snapeův kabinet jí bylo divně, pořád se vracel takový zvláštní, nepopsatelný pocit. Poměrně nepříjemný, jelikož nedokázala určit, o co jde.
„Nechceš si jít radši lehnout?“ ozvala se nejistě Grace. „Stejně už je pozdě, půjdeme taky. Doděláme to zítra,“ zaklapla učebnici a začala vstávat, ostatní s ní.
Zamířili k ložnicím, Cox s Palmerovou vytrvale žvanili o zkouškách OVCE a NKÚ, které se neúprosně blížily, Zabini s Cooperem se za jejich zády pitvořili, Joannie, Millicent a Claire mermomocí držely smích. Nevnímala je, myšlenkami bloudila jinde. Nesoustředěná a roztěkaná, stejně jako celý večer, a tenhle podivný pocit se stále stupňoval. Svět se opět začal točit, nemohla se pořádně nadechnout. Najednou jí tělem projela ostrá bolest, upustila knížky a s vyděšeným výkřikem se sesula na zem.
„Maddie!“
„Co proboha děláš?“
„Co se stalo?!“
„Já… Já nevím…“ hekla, pokusila se zvednout… Jen proto, aby se hned poté opět svezla na zem v dalším záchvatu bolesti. Hadi se začali zvedat z pohovek, tvořil se kolem nich kruh zvědavých a vyděšených tváří.
„…malý parchante, nehodlám nad tebou strávit celou noc.“
Co to mělo…
Draco…?!
„Pane bože…“ hlesla, zvedla hlavu k vyděšeným prefektům. „Našla jsem ho, mám ho… Snape, přiveďte Snapeaaaa!“ zakvílela a znovu se zkroutila na podlaze.
„...ji zavoláš, nedělej si to ještě…“
Co to má být?! A kde…
Další bolest, proč mu tohle dělají?! Co se sakra děje?!“
Ozvalo se prásknutí dveří, zvědavce vztekle rozrazil přicházející profesor, zastavil před ní.
„Co se děje?“ vystřelil okamžitě.
„Draco…“ hlesla, znovu se zkroutila.
Zatímco profesor okamžitě pochopil, o co se jedná, Zmijozelům docházela situace před nimi jen velmi pomalu.
„…spolupracovat? Špatné rozhodnutí, pro…“
„Přiveďte ředitele!“ štěkl po nejbližším studentovi, Wilson překvapeně odběhl. Otočil se na prefekty: „Vy ji hlídejte, potřebujeme co nejvíce informací!“
Snape vyletěl ze společenské místnosti, Cooper a Palmerová klesli k Seleně choulící se na kamenné podlaze, Cox s Harrisonovou a Zabinim odháněli ostatní hady do větší vzdálenosti. Selena se marně pokoušela proniknout přes Dracovu bariéru, která polevovala vždy jen na okamžik – většinou ve chvíli, kdy se dostavil další nápor bolesti. Přesto stihla zaregistroval aspoň pár věcí. Ani jedna z nich se jí nelíbila.
Zašustění hábitu, profesor klečel před ní, v rukou nejrůznější lahvičky.
„Zvedněte ji, ať aspoň sedí,“ zavrčel na Coopera, ten opatrně poslechl. Snape pokračoval k Seleně: „Co víte?“
„Skoro nic,“ pípla, po tvářích se jí začaly koulet slzy. „Je zraněný a vyděšený. Není tam sám, někdo mu ubližuje. Chtějí po něm, aby spolupracoval a někoho zavolal, víc nevííím!“ zapadla s bolestným zakvílením zděšenému Cooperovi do náruče.
„… absolutní nula, úplně k ničemu!“
„Musíte se dostat až k němu, dokud nezjistíme, kde se pan Malfoy nachází, nemůžeme mu pomoci,“ pronesl naléhavě ve chvíli, kdy se mezi studenty objevil limetkově zelený hábit.
„To nejde!“ zavzlykala. „On mě k sobě nechce pustit!“
„Jakýkoliv detail může pomoci, čím rychleji se nám jej podaří najít, tím rychleji tohle skončí.“
„Já to vím, ale prostě…“ zmlkla najednou, pokračovala vyděšeným šepotem. „Když se mi to nepovede, Draco…“
„Pravděpodobně. Potřebuji vědět vše, co se Vám podaří zjistit, jakkoliv bezvýznamné se to může zdát.“
Drobně přikývla a odhodlaně se ponořila do útržků Dracových myšlenek.
„Ta místnost je velká a kamenná,“ začala přerývavě popisovat každý detail, když se jí ve vzácných okamžicích podařilo zachytit rozmazaný obraz. „Je tam zima a vlhko… Je to kruh nebo půlkruh, stupňovitý. Je uprostřed, pravděpodobně… Zbitý, sotva se drží… Okolo je hodně lidí, odmítá se na ně podívat, ale zná je, aspoň od vidění… Jeden chodí kolem něho a něco říká, má takový blbý dlouhý hábit… Něco v tom smyslu, že je k ničemu a má někoho zavolat… Myslím, že o mně neví, vůbec na mě nereaguje. Taky… Můj bože,“ hlesla zděšeně a zvedla oči. „Mají masky. Všichni krom…“
„Lestrangeové,“ dokončil Snape větu dutým hlasem. „Slečno Everdeenová, musíte pana Malfoye jakýmkoliv způsobem donutit sdělit, kde se nachází, je to jasné?“
„Zabijou ho…?“ pípla vyděšeně.
„Ne. Ale bude si přát, aby to udělali…“
„Dopadne jako já…“
„Hůř.“
Jako by smrtijedi na neznámém místě slyšeli jeho větu, Selena se zhroutila pod dalším náporem bolesti. Snape ještě pár vteřin zvažoval možnosti, pak se rozhodl. Co je trocha neškodné černé magie oproti utrpení dvou dětí? Přivolal jednu z historických nádob a smíchal v ní obsah dvou lahviček. Střelil pohledem k Brumbálovi, ten téměř neznatelně přikývl, za ním postřehl Minervin vážný obličej.
„Slečno Everdeenová,“ promluvil znovu, když jej začala opět vnímat a vymazal úvahy nad tím, kdy a jak se sem hlava Nebelvíru dostala. „Potřebuji vědět vše, co se Vám podaří zjistit. Jelikož z pochopitelných důvodů nejste schopna své poznatky tlumočit, je třeba se uchýlit k adekvátním opatřením.“ Na chvíli se odmlčel, nechápavě na něj zírala. „Pokud smíchám Vaši krev s tímto roztokem, bude možné vizualizovat Vaše myšlenky a tudíž všechno, co zjistíte o stavu pana Malfoye. Musím Vás upozornit, že…“
Umlčela ho prostým natáhnutím ruky – k jeho obrovské úlevě. Kouzlem opatrně rozřízl třesoucí se dlaň, krev skapávala do směsi a barvila ji do ruda. Zhojil ranku, téměř neslyšně pronesl inkantaci. Z kapaliny vystoupal podivný oblak, shlukl se do koule a projasnil se. Za pár vteřin zíral sám na sebe ze Selenina pohledu, téměř okamžitě se obraz změnil v Cooperovo koleno, jelikož se opět zkroutila v bolestech.
„…strašně umíněný. Uvidíme, jak dlouho ti to vydrží, až…“
Zmijozelové zůstali vytřeštěně zíral, řediteli dávno zmizel úsměv ze rtů. Neřekl však ani slovo, stejně tak všichni ostatní mlčky přihlíželi neúspěšným snahám dostat se jakýmkoliv způsobem přes Dracovu bariéru. Párkrát se objevil rozmazaný pohled na potemnělou místnost, ne však dostatečně přesný, aby se dalo cokoliv dělat.
Poraženě zvedla hlavu: „Nejde to, prostě to nejde…“
Snape jí podával poloprázdnou lahvičku: „Stejný, který jsem Vám dal odpoledne. Prohloubí vnímání. Všeho. Z toho, co jsem slyšel lze vyvodit, že Vás pan Malfoy nevolá vědomě, jelikož se Vaše spojení prohlubuje ve chvílích bolesti, pravděpodobně se jen snaží odpoutat od reality…“
„Cruciatus,“ hlesla.
„Ano. Nenutím Vás do toho, je možné, že jej dokážete donutit poslouchat i bez lektvarů.“
„Jenomže jestli se mi to nepodaří…“
„Stále je čas. Pokud to vypijete, s největší pravděpodobností ucítíte přesně to stejné, jako pan Malfoy…“
Místnost byla dokonale tichá, všichni zadržovali dech, vyděšení na nejvyšší možnou míru.
„Zažila jsem horší,“ odvětila tiše, natáhla se pro lahvičku a třesoucí se rukou ji odzátkovala. Chvíli sledovala tekutinu uvnitř a dodávala si odvahy.
„Než to vypijete…“ zarazil ji na poslední chvíli a ztišil hlas. „Pokud nebude šance mu pomoci, použijete Renascor.“
„Co to je?“ zamračila se zmateně.
„Kouzlo obvykle používané lékouzelníky k masáži srdce, pokud selže dřív, než začnou působit lektvary.“
„Jak mi tohle má pomoct?“
„Pomocí Renascoru lze činnost srdce i zastavit.“
„Vy po mně chcete…?!“ vytřeštila oči. „To neudělám!“
„Upřímně doufám, že nebudete muset,“ přišla strohá odpověď.
Nevěřícně se zadívala na lahvičku ve své ruce.
Tohle neudělám, to prostě nejde…
Draco.
Obrátila ji do sebe.
Nic se nedělo, nejistě vrátila lahvičku Snapeovi, který ji bedlivě pozoroval, stejně tak desítky očí okolo. Cooper ji stále opíral o sebe, Grace s Joannie klečely vedle, Cox udržoval zvědavce aspoň v dostatečné vzdálenosti, když už je nedokázal vyhnat pryč. Nadechovala se, aby poznamenala, že lektvar asi nefunguje, ale nevyšlo z ní jediné slovo. Na jeden jediný okamžik vytřeštila oči, pak se její vřískot smísil s Dracovým řevem.
Konečně utichli. Cooper ji k sobě pevně tiskl, odněkud se zjevil rozklepaný Blaise, Snape na smrt bledý strnule zíral, většina dívek brečela. Cox a Harrisonová se po chvíli opět pokusili vykázat aspoň první tři ročníky do ložnic, nikdo je neposlechl.
„Jsi až překvapivě tvrdohlavý, Malfoyi,“ ozvalo se naprosto čistě z mlhoviny, obraz však zůstával nejasný. „Jak dlouho si myslíš, že tohle ještě vydržíš? My máme času dost. Přestaň dělat problémy a prostě ji zavolej.“ Hlas se na chvíli odmlčel, jeho majitel pokračoval výrazně podrážděnějším tónem. „Ty si nedáš pokoj, ty spratku… Jak jsem říkal – my máme času dost. Crucio.“
Neměla nejmenší tušení, kolik času uběhlo, kolik otázek mu položili, kolikrát odmítl odpovědět. Kolikrát seslali druhou nepromíjenou. Probrala se, až když s ní Snape naléhavě třásl.
„Renascor!“
„Ne!“ zavzlykala.
„Tohle se potáhne týdny! Chcete, aby takhle trpěl?!“
„Ne…“
„Re-nas-cor! Hned!“ vyštěkl.
Chvíli bylo ticho, rušené jen tichými vzlyky Zmijozelek.
„Renascor,“ zašeptala zlomeně, promiň mi to…
„Proboha ne, prosím!“ ozval se na smrt vyděšený hlas.
„Draco?“ vyzkoušela nejistě, vážně ji slyší?
„Sel?!“ ozvalo se okamžitě, hlas plný čiré hrůzy. „Ne, to ne, vypadni!“
Než se stihla vzpamatovat, znovu se skryl pod nepropustnou bariéru a tvrdošíjně se bránil veškerým jejím pokusům. V zoufalosti zaútočila společnými vzpomínkami nehledě na to, že je každý uvidí, tohle prostě neudělám!
Jako první se objevil vyděšený Draco v koupelně s lahvičkou jedu v ruce, následovaný vzpomínkou na jejich první společné probuzení na zemi v Komnatě nejvyšší potřeby.
Ta se zjevovala i dále, následovaly obrazy z uvolněných večerů ještě před Vánoci.
Sněhová bitva o vánočních prázdninách.
Probuzení z noční můry, úlevné zjištění, že je vedle ní.
Draco s nejistým úsměvem natahující k ní ruku poté, co se poprvé projevilo jejich pouto.
První polibek.
Ples.
Chvíle, kdy ji poprvé před Zmijozely nazval svou přítelkyní následovaná celým večerem.
Obětí, když byla přeřazena do Zmijozelu.
Den v Prasinkách.
„Nech toho!“ ozval se konečně, v pozadí byl slyšet vzrušený hlas jednoho ze smrtijedů.
„Draco! Můj bože, konečně, co to mělo znamenat?! Kde jsi, někdo pro…“
„Sel, nech mě na pokoji.“
„Cože?!“
„Vypadni.“
„Prosím?!“
„Padej ode mě, Everdeenová!“
„Co tím myslíš?! Víš ty vůbec jak dlouho mi trvalo obejít tu stěnu, co sis vytvořil?!“
„A bylo to úplně k ničemu. Netuším, co chceš, ale okamžitě vypadni.“
„Draco…?“ hlesla zmateně. „Já… Nechápu, chtěla jsem ti pomoct…“
„Sel, mně nepomůžeš,“ odpověděl odevzdaně. „Nikdo mi nepomůže.“
„Jak to můžeš vědět?! Samozřejmě, že…“
„Nikdo se sem nedostane!“
„A kde jsi?!“
„To ti neřeknu.“
„Ale proč?! Přišli by pro tebe! Merline, vždyť se sotva držíš!“
„Přivedli by je k tobě!“
„Cože?“
„Sel, oni chcou tebe. Ví o všem… Drželi mě pod Imperiem, vůbec nevím, co všechno jsem jim řekl! Prostě běž…“
„Ne, jsi normální?!“
„Vypadni, Seleno!“
„Řekni mi kde jsi! Nenechám tě tam samotného!“
„Necháš! Jsem sám a vždycky jsem byl, tak prostě padej!“
„Ne, to teda nejsi! Okamžitě přestaň dělat pitomosti a řekni mi, kde jsi!“
„Ne.“
„Dělej!“
„Ne.“
„Draco, prosím…“
„Stejně mi nedokážeš pomoct.“
Na chvíli se odmlčela, pokračovala překvapivě jemným hlasem.
„Naposledy, Draco – prosím, řekni mi, kde jsi. Někdo pro tebe přijde.“
„Ne, neřeknu ti to. Kdyby sem někdo přišel, nalepí se na nás a dovedu je přímo k tobě. Netuším, proč tě tak chcou najít, ale rozhodně jim v tom nehodlám pomoct.“
„Opravdu mi to neřekneš?“
„Ne.“
„Dobře.“
Společenskou místností projelo překvapené zašumění – ona to opravdu vzdává?!
„Miláčku… Posloucháš mě?“ pokračovala po chvíli.
„Ano.“
„Zlato, víš, co je Králův štít?“
„Samozřejmě, Merlin… Ne… Ne!“
„Miluju tě, Draco.“
„Ne, to nesmíš! Proboha Sel, nedělej to!“
„Scutum Regis.“
Zmijozelským sklepením projela vlna magie, většina studentů byla prostě zmatená. Snape, Brumbál, McGonagallová a těch pár, kteří věděli, o co se jedná, byli vyděšení k smrti.
„Okamžitě to odvolej, Seleno! Tys zešílela, nech toho!“
„Řekni mi, kde jsi a jak se k tobě dostat. Pak to odvolám.“
„Jsi pitomá, úplně pitomá! Merline, jsme asi tři míle na severozápad od Bradavic, v nějaké hrobce, smtrijedi ji používali jako shromaždiště! Ježíši Sel, sem se stejně nikdo nedostane, na to, aby se ty dveře otevřely je potřeba krev smrtijeda, okamžitě to zruš!“
„A hele,“ ozval se cizí hlas, „to děcko se nám nějak rozsvítilo… Sectum.“
Selena vyjekla, rána na ruce začala krvácet.
„Králův štít, zajímavé,“ pokračoval smrtijed. „Takže tě našla.“
„Skonči to!“ zavřískal.
Neodpověděla, stejně tak nevnímala další proslov smrtijeda. Jen prosebně zírala na ledově netečného Snapea.
„Víš, kde je?“ ozval se za ní Brumbál, profesor jen stroze přikývl. „Jdeme,“ zavelel ředitel, Snape se prohnal mezi studenty. Přemístili se.
„Jdou pro tebe…“ hlesla držíc si krvácející ruku.
„To je fuk, ukonči to!“
„Hned tam budou… Fi-“
„Incanto rigidita!“
„Tak… To bychom měli,“ pronesl spokojeně smrtijed stojící před ním.
Draco zůstal jen zděšeně zírat, jediné, co cítil od Seleny byla posvátná hrůza. Klečel uprostřed kruhové místnosti plné věrných Temnému pánu, krev z četných ran odkapávala na kamennou zem. Na stupňovitých ochozech kolem něj netečně seděly desítky smrtijedů, některé z nich znal. Některé z nich velmi dobře.
„Kde jsme to přestali? Ano, magická pouta… Vždycky jsem si chtěl vyzkoušet, jak tohle funguje při Králově štítu. Pořád tě slyší, že? A cítí… Pouto tvořené Eviterou je opravdu neuvěřitelné, Severus se překonal. Každopádně, zpátky k práci. Přestože tohle nebude tak zábavné, jako kdyby přišla sem, a vzhledem k tomu, že pod magickými pouty není schopná štít udržet, Avada se k ní nedostane… Ale troufám si říct, že když prostě zešílí, bude to dostatečné. Je mi tě trochu líto… Mohls dokázat velké věci. A vlastně i dokážeš – sice to nebudeš ty, kdo ji bude mučit, ale stále to bude tvým prostřednictvím. Doufám, že si to užiješ stejně jako já… Crucio,“ namířil hůlkou.
Zkřivil tvář v očekávání nesnesitelné bolesti… Nepřišla. Jen Selenin vřískot.
Mezi smrtijedy projela vlna nechápavého překvapení, začali se po sobě nejistě rozhlížet.
„Flagarentum,“ namířil mu na záda jiný smrtijed, když muž před ním popuzeně ukončil nepromíjenou.
Nic se nestalo. Jen se stříbrně rozzářila stěna kolem něj.
„Ona drží Králův štít!“ vyjekla jedna z žen. „Jak?!“
„Nemám nejmenší tušení,“ zavrčel naštvaně muž. „Každopádně nám to ulehčuje situaci. Pokračuj.“
„Flagarentum.“
„Protego!“ zasípal Draco, k jeho úlevě se kletba zastavila dřív než stříbrným štítem.
O vteřinu později zmizela celá úleva v nenávratnu, první smrtijed na něj vztekle mířil hůlkou: „Tohle už nezkoušej, nebo sešlu Avadu zrovna.“
Draco ho propaloval nenávistným pohledem, na odpor si netroufl, štít se znovu rozzářil. Bezděky sjel pohledem do davu kápí okolo sebe. Teta Bella, tradičně v první řadě, netečně zírala přímo před sebe. O několik řad výš skrýval jeho otec svou tvář pod maskou. Znovu zazářil. Místo vedle otce bylo prázdné.
Ta mrcha! Ta neschopná čubka! Zkurvysyn jeden zasraný! Dalšími nadávkami své rodiče počastovat nestihl, protože mu došlo něco, co mu velmi dlouho unikalo: Neudělají nic Prostě mě tady nechají zdechnout. Ano, ty jsi to nejdůležitější, co máme. Svět ti leží u nohou, uděláme pro tebe vše.
Místnost opět prosvětlila stříbrná záře.
Jasně. A teď tu o hodné mantichoře.
Štít se rozzářil popáté, vykašlal se na celou hrdost a podlehl zoufalému křiku Seleny.
Co můžu dělat? Jestli vytvořím štít, zabijí ji zrovna. Zaútočit nemám šanci, hůlka zůstala v Bradavicích… A stejně bych se nedokázal ani zvednout…
Stříbrné světlo se objevilo znovu, další zoufalé slzy mu stékaly po tváři.
Co když tu přece jen možnost je…? Když obrátím svou magii proti sobě… Zabiju sebe nebo ji?
Ze směru, ve kterém tušil vchod, se ozvala ohlušující rána, přes záři štítu okamžik neviděl, co se stalo. Jen co pohasla, proletěla mu nad hlavou kletba a zasáhla smrtijeda za ním. Naprosto nevěřícně zíral na Brumbála ženoucího se k němu, za ním Snape zuřivě metal kletby na všechny strany. Z posledních sil se vyhrabal na nohy a skočil po ředitelově natažené ruce, ten s ním smýkl k sobě, hrábl po Snapeovi, který se zjevil vedle nich a oba je přemístil.
Draco se sesul na zem ve Zmijozelské společenské místnosti, téměř okamžitě kolem něj proletěl Snape, Brumbál se znaveně usadil do křesla. Posbíral zbytky sil a s pomocí Crabbea a Goyla se zvedl na nohy, otočil se… Podlomila se mu kolena, jen díky rychlým reakcím obou hromotluků neskončil znovu na zemi. Nic z toho, co do této chvíle za celý svůj život zažil, nebyla opravdová hrůza.
Selena visela půl metru nad zemí, přibitá na neviditelném kříži, hlavu bezvládně vyvrácenou dozadu, pod sebou kaluž krve. Kolem ní horečnatě pobíhala madam Pomfreyová, Snape překotně mumlal nejrůznější inkantace, zatímco McGonagallová pomáhala Brumbálovi vstát. Teprve teď zaregistroval také ostatní prefekty neúspěšně vyhánějící zbytek Zmijozelu do ložnic. Vrátil se pohledem k Seleně, Snapeovi se za pomoci Brumbála a McGonagallové podařilo zrušit magická pouta, jeden z nich ji ještě ve vzduchu zachytil levitačním kouzlem.
Z ničeho nic se před ním zjevila pobledlá lékouzelnice a vrazila mu před nos lahvičku s lektvarem. Nehádal se a prostě ji vypil, stejně nedokázal zachytit, co mu vykládá… Zjevně si toho všimla a raději se otočila na Goyla, za pár vteřin ho spolu s Crabbem táhl k východu ze společenské místnosti.
Vůbec si nepamatoval, jak přesně se dostal do postele na ošetřovně. Vzdáleně sledoval Snapea s madam Pomfreyovou u Selenina lůžka, lahvičky s lektvary přilétaly závratnou rychlostí.
Po nekonečně dlouhé době se oba přesunuli k němu,
„Bude… V pořádku?“ zasípal zoufale, zatímco nad ním lékouzelnice vytrvale mávala hůlkou.
„Ano, za pár dní,“ odpověděl unaveně profesor. „Je na tom díky Merlinovi lépe, než se na první pohled zdá.“
Dracovi spadl ze srdce jeden z balvanů… Několik dalších zůstávalo.
Snape odešel, Draco trpělivě počkal, než bude madam Pomfreyová s jeho stavem spokojená, vypil několik dalších lektvarů, odkýval, že půjde spát. Ve chvíli, kdy se za lékouzelnicí dovřely dveře její komůrky se vyhrabal z postele a mátožně přešel k protějšímu lůžku. Opět se mu vedraly do očí slzy, už se ani nesnažil s nimi bojovat. Natáhl ruku, chtěl ji pohladit po vlasech… Provinile ji stáhl zpátky.
Jak bych vůbec mohl?
Sesul se do kleku na studenou podlahu, zhroutil se na postel vedle ní.
Co jsem ti to udělal…
Po jedné hodině Lektvarů, kdy se jí podařilo pořezat si prsty, se ke skupině neúspěšně vyzvídajících Zmijozelů připojil i Snape. Když ani on z ní nic kloudného nedostal, nařídil Dracovi, aby přišel okamžitě, jak zjistí něco dalšího.
Že se objeví ještě tu noc rozhodně nečekal.
XXX
Klepala se čím dál víc, vůbec ho nevnímala. Naklonil se k ní a chtěl ji obejmout, rány na zádech už byly dávno zhojené... Zaječela tak pronikavě, že snad musela vzbudit i Nebelvíry nahoře v jejich věži.
XXX
Sedm hodin.
Jenomže teď za to můžu já… A Malfoy. Kdyby ji ten malý idiot netahal k nim… Jak může být tak naivní a myslet si, že jeho otec změní názor? Že změní názor Pán zla? Zatracený Albus, vůbec jim to neměl povolit, proč mě neposlouchá, když ví, že mám pravdu?! A kde vůbec je ten malý spratek?!
Sedm hodin a jedna minuta.